مِزِه خَربِزَه (mezzei kharbeiza)

آقای سین می­گفت:

روزی با رفقا به رودخانه رفته بودیم و خربزه ای  همراه داشتیم که بسیار بی مزه بود ،  به طوری که حتی مزه ی آب هم نمی داد.

هیچ یک از رفقا از آن نخورد و ناچار آن را بیرون از کت، کنار آب گذاشته بودیم.

در همین اثناء غریبه ای سوار بر تیوب از بالارود به ما رسید و گفت :

«آقا ! یَه کتی نون دارُم . یَه می نونیِ داریِ کِ پِیش خوَرُم ؟»

(آقا کمی نان دارم. چیزی دارید که همراه با آن بخورم ؟)

Agha ! ya kotei noon daarom. Ya mei noonei daarei ke peish khowarom ?

یکی از دوستان همان خربزه را برداشت و به او تعارف کرد.

مردِ تیوب­ سوار که لقمه ای نان در دهان داشت و در حال جویدن بود ، گازی به خربزه زد تا همراه با نان بجود.

اما اندکی که جوید ، چشمهایش را برهم گذاشت و غُرغُرکنان گفت:

«لوپَش خشک کنا. مِزِ نونه هَم  اَ دونُم بُرد»

(الهی که بوته ی این خربزه خشک شود ! مزه ی نان را هم از دهانم زایل کرد)

Loopash khosk kona. Meze noona ham a doonom bord.

راوی: آقای سین.الف

لغزهای دزفولیِ شما با نام خودتان در «دزخند» درج می شود.
به علاوه

به برترین لُغُزپردازِ سال ، مبلغ یک میلیون ریال پاداش و لوح ِ افتخارِ «لُغُزپردازِ برتر» اهداء می گردد.